در ايران به جز در مناطقي معين - مانند طبرستان، ري، قم و بخشي از خراسان - مذهب اهل سنت غالب بود. مورخان در علل رواج تشيع در ايران اسباب و انگيزه هايي را آورده اند [1] ، ليكن پيداست كه اين كار در زمان علامه حلي - حسن بن يوسف - (م 726 ه) رخ داد. او كسي است كه باعث شد سلطان الجايتو - محمد مغولي، ملقب به شاه خدا بنده - (م 717 يا 719 ه) به تشيع گرايش يابد.

چون سلطان شيعه شد دستور داد كه، در همه ي ممالك تحت تصرف او، خطبه تغيير يابد و نام هاي آن سه نفر [ابوبكر و عمر و عثمان] از آن ساقط گردد، و اسامي اميرالمؤمنين و ديگر امامان عليهم السلام بر منابر بيايد، و «حي علي خير العمل» در اذان ذكر شود، و سكه ها تغيير يابد و نام هاي مبارك ائمه بر آنها نقش بندد [2] .

[1] اخيرا حجةالاسلام شيخ رسول جعفريان، رساله ي الجايتو را به فارسي چاپ كرده است و در آن، انگيزه هاي تشيع او را روشن مي سازد (براي آگاهي بيشتر به اين رساله مراجعه شود).

[2] روضة المتقين، للعلامة المجلسي 9: 30؛ احقاق الحق 1: 11؛ اعيان الشيعه 5: 396؛ مجالس المؤمنين 2: 356؛ نيز نگاه كنيد به، خاتمة مستدرك الوسائل نوري و ديگر مآخذ.