صدوق به اسناد خود از فضل بن شاذان، درباره ي فلسفه ي اذان، روايت مي كند كه امام رضا عليه السلام فرمود:... وسط اذان ندا به نماز است، و فراخوان به رستگاري و بهترين عمل؛ و خدا اذان را به نام خود پايان داد؛ چنانچه با نام خود آن را آغاز كرد. [1] .

صدوق در كتاب علل و عيون اخبار الرضا به سندهاي ديگر روايت مي كند كه، امام رضا عليه السلام فرمود: اذان ندا به سوي نماز مي باشد، و خدا اين ندا را در ميانه ي اذان قرار داد؛ پيش از آن چهار [بند] - دو تكبير و دو شهادت - آمده، و پس از آن نيز چهار [بند] مي باشد؛ خدا [نخست] به رستگاري دعوت مي كند به جهت تشويق و تأكيد بر كار نيك، و نماز؛ آن گاه به بهترين عمل فرا مي خواند، تا براي شتاب به سوي آن و عمل و اداء آن، رغبت برانگيزد، سپس با ندا به تكبير و تهليل [اذان را] پايان مي دهد... [2] .