حجة الاسلام سيد محمد محسن تهراني: در نماز حالت ايشان حالت ديگري بود. به مهر نگاه مي كرد ولي گويي نگاه نمي كرد سجده مي كرد اما مثل اينكه شخص ديگري او را به سجده وا مي داشت از خودش اختيار و اراده سجده نداشت شما در صحبت كردن با ايشان نيز چنين چيزي را مي ديديد، به شما نگاه مي كرد اما انگار شما را نمي ديد، با شما صحبت مي كرد شما را مي شناخت ولي جاي ديگري بود مثل اين كه انسان گاهي به يك جايي مات مي شود. ايشان اين حالت را در نماز چند برابر اوقات عادي داشت. آثار آن فنا همين مسئله است كه انسان در صحبت با ايشان چنين مطلبي را حس مي كرد.