اگر قلب به كلي اقبال و توجه به خداوند جل جلاله داشته باشد اعضا و جوارح نيز براي چيزي كه آفريده شده اند يعني عبادت و پرستش حضرت حق بر خداوند جل جلاله توجه و اقبال مي كنند زيرا رابطه اعضاي بدن با قلب مانند فرمانروا و فرمانبر است و اگر نمازگزار با اين حالت وارد نماز شود مانند روي آورندگان به خدا در نماز حاضر خواهد شد و تا هنگام پايان نماز بر حالت حضور قلب استمرار داشته به آرزوي خويش كه خواندن نماز حقيقي است رسيده و كامياب خواهد شد.