كساني كه به استعمال دود تلخ و رنج آور سيگار، علاقه مند مي شوند، نخستين بار كه به سراغ اين سفير بيماري و پژمردگي مي روند، با واكنش منفي طبع، ذائقه و دستگاه گوارشي و تنفسي مواجه مي شوند، اما پس از مدتي چنان تغيير طبع و گرايش مي دهند، كه هيچ چيز به اندازه ي سيگار مورد توجه آنان نيست. ديگر از غذاهاي لذيذ و مفيد لذت نمي برند و تنها دود سرطان زاي سيگار به آنان آرامش مي دهد. دنيازدگي و محبت به دنيا نيز، تاريكي و ظلمتي است، كه زيبايي ها و لذت هاي معنوي و عبادي را از ذائقه ي انسان مي برد. پيامبر بزرگ خدا حضرت مسيح عليه السلام مي گويد:

«صاحب الدنيا لا يلتذ بالعبادة و لا يجد حلاوتها مع ما يجد من حب المال؛ [1] .

دنياپرست از انس با خدا لذت نمي برد تا زماني كه حب مال در دل او است.»

اميرمؤمنان عليه السلام مي فرمايد:



[ صفحه 184]



«كيف يجد لذة العبادة من لا يصوم عن الهوي؛ [2] .

چگونه لذت عبادت را درك مي كند، آن كس كه از هواها خودداري نمي كند.»

خداي متعال به حضرت داوود مي فرمايد: «ما لاوليائي و الهم بالدنيا ان الهم يذهب حلاوة مناجاتي من قلوبهم؛ [3] اولياي من از دنيازدگي دورند؛ همانا دنيازدگي، حلاوت مناجات مرا از قلب هاي آنان مي ستاند.»