يكي از ميراث هاي ارزشمند در فرهنگ اسلامي، دعاها و مناجات هاي به يادگار مانده از ائمه معصومين - صلوات الله عليهم اجمعين - است كه در ضمن آن ها، معارف اسلامي به زبان دعا بيان شده است. در دعاي ابوحمزه ثمالي امام سجاد عليه السلام به بررسي عوامل بي رغبتي به نماز و مناجات پرداخته است و به خداوند تبارك و تعالي عرض مي كند:

«خدايا! چه شده است كه هرگاه با خود مي گويم آماده نماز شوم و مناجاتي با تو داشته باشم، كسالت را بر من مسلط و لذت مناجات را از من سلب مي كني... شايد مرا بي اعتنا به ربوبيت خود يافتي و از خود دورم نموده اي... شايد به جرم و گناهم يا به جهت بي حيايي مرا مجازات نموده اي؟ شايد مرا با اهل بطالت مأنوس مي داني و انس با نماز را از من سلب مي كني.» [1] .

آري! امام عليه السلام، گناه و آلودگي را از عوامل مهم بي رغبتي به نماز معرفي مي فرمايد.