قهر پيامبر و قطع رابطه با عترت
پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم به ياران خود فرمود:
[ صفحه 171]
«ليس مني من ضيع الصلاة؛ [1] آن كس كه نماز را تضييع كند از من نيست.»
و امام صادق عليه السلام چنين فرمود:
«امتحنوا شيعتنا عند محافظتهم علي الصلوات؛
شيعيان ما را از دقت آنان در انجام به هنگام نمازها بشناسيد.»
در روايت مشهور ديگري حضرتش سهل انگاري در نماز و استخفاف آن را موجب محروميت از شفاعت خاندان عترت در روز قيامت شمرد. [2] .
پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم نيز در بياني ديگر مي فرمايند:
«من استخف بالصلاة لا يرد علي الحوض لا و الله؛
آن كس كه نماز را سبك شمارد، روز قيامت مرا ملاقات نخواهد كرد.» [3] .
اين تأكيد و بيان همراه با قسم، از عمق فاصله ي بين پيامبر اكرم و نمازگزاراني كه به نماز اهميت نمي دهند، حكايت مي كند.
پاورقي
[1] مستدرك الوسائل، ج 3، ص 98.
[2] در هنگام وفات امام صادق عليه السلام، وقتي ابوبصير آمد به «ام حميده» تسليت گويد، او گريست و گفت: ابوبصير نبودي و لحظه ي آخر عمر امام را نديدي. جريان عجيبي رخ داد. ابوبصير پرسيد: چه جرياني؟ ام حميده گفت: امام در يك حالي فرورفت، كه تقريبا حالتي غشوه مانند بود. بعد چشم هايش را گشود و فرمود: «تمام خويشان نزديك مرا بگوييد، بالاي سر من حاضر شوند» ما همه را دعوت كرديم. وقتي همه جمع شدند، حضرت چشمش را باز كرد و فقط يك جمله گفت: «لن تنال شفاعتنا مستخفا بالصلوة» هرگز شفاعت ما به كسي كه نماز را سبك بشمارد، نخواهد رسيد. اين را گفت و جان به جان آفرين تسليم كرد؛ بحارالانوار، ج 82، ص 236.
[3] بحارالانوار، ج 83، ص 9.