پس از عرضه ي يك دوره معارف و درخواست ضرور ترين نيازها در پيشگاه لايزال، به خضوع مي پردازيم و به حالت ركوع كه به فرموده ي امام صادق عليه السلام تجسم ادب خاص بنده در برابر پروردگار است، قرار مي گيريم و او را مي ستاييم. او منزه است از هر چيز، و از اين كه نيازي به نماز و خضوع ما داشته باشد و ما اين ادب را به نشان شايستگي رب به جا مي آوريم، نه نياز او. اولياء الله، در حالت ركوع و سجده، لذتي از ياد و ذكر خدا را احساس مي كردند كه نمي توانستند به زودي آن را ترك كنند. «ابان بن تغلب» از شاگردان امام صادق، مي گويد: خدمت حضرتش شرفياب شدم، كه در حال نماز بودند. تعداد اذكار امام در ركوع و سجود، بالغ بر شصت بار بود! [1] .



[ صفحه 124]



ركوع، از اركان نماز است، كه كم يا زياد كردن آن، به هر شكل موجب بطلان نماز مي شود. [2] رعايت نكردن طمأنينه و تماميت ركوع موجب خروج از دين خواهد بود. [3] .