پس از شناخت مبدأ، مربي و مدبر هستي، به بارگاه ربوبي او راه مي يابيم و به زبان جمع كه همراه احترام و خضوع بيشتري است، به پيشگاهش عرضه مي داريم: تنها تو را مي پرستيم و تنها از تو كمك مي جوييم؛ چرا كه تو سرچشمه ي همه ي كمالات و درياي رحمتي و ما هماره نيازمندت بوده و هستيم. از اين عبارت مي آموزيم:

1. همنوايي تمام موحدان در سرود عبادت و استعانت، روحيه ي جمعي و حفظ وحدت را پيام مي دهد.

2. استعانت از او به دنبال ادعاي عبادت مخلصانه ي او، به ما مي آموزد كه حتي در انجام عبادات، بي نياز از كمك و اعانت ذات ربوبي نيستيم.

3. عبادت خالصانه، زمينه ي دريافت امدادهاي الهي است.

4. با توجه به انحصار قدرت در گذشته و حال و آينده در خداوند، مددجويي، جز از او، كاري عبث و بيهوده است.

5. استعانت، بايسته ي مبدئي است، كه پرستش و عبادت متوجه او مي شود.

6. ستايش و اقرار به كمالات معبود و احساس حضور در پيشگاه او از آداب نيايش است.



[ صفحه 115]