آنگونه كه از روايات تاريخي برمي آيد، نماز باران در زمان انبياء گذشته هم بوده است (نمونه ي بيرون رفتن حضرت سليمان را خوانديد).

دعاها و حديث هايي هم كه درباره ي شيوه ي رسول خدا صلي الله عليه و آله در خواندن نماز باران نقل شده، با خطبه هاي مربوط به اين نماز كه از اميرالمؤمنين عليه السلام نقل شده، و نيز دعاي امام سجاد عليه السلام گوياي اين است كه به اين سنت، عمل مي شده است. [1] .

در تاريخ، برخي از علماي بزرگ هم به برگزاري اين نماز اقدام كرده و از خدا، باران گرفته اند.



[ صفحه 254]



البته اين نماز، از آن جهت حساسيت دارد كه اگر خداوند، دعاها را مستجاب نكند و باران نفرستد، مايه ي شرمندگي نمازگزاران مي شود كه خدا به آنان توجه ننمود. از اين جهت، اقدام به اين نماز، جرأت و ايثاري در حد مايه گذاشتن از آبرو مي طلبد.

يكي از معروف ترين نمازهاي باران تاريخ معاصر ما، نماز آيت الله العظمي سيد محمدتقي خوانساري (رحمة الله عليه) است.

نوشته اند كه در سال 1363 قمري همان سالي كه متفقين، ايران را اشغال كرده بودند، در قم باران نباريد و باغها و مزارع خشكيد و خطر قحطي و خشكسالي مردم قم را تهديد مي كرد.

آن مرجع بزرگوار، دو روز متوالي براي نماز باران به بيابانهاي اطراف قم رفت، اين حركت، گرچه مورد استهزاء غير معتقدان به امور معنوي و غيبي بود، ولي در روز دوم، چنان باران آمد كه سيلها روان شد و جويبارها به راه افتاد و اين از آثار انفاس قدسي آن مرد الهي بود. [2] .



[ صفحه 255]