در مسافرت، اگر انسان قصد ماندن ده روز تمام يا بيشتر در يكجا داشته باشد، بايد نمازهايش را تمام بخواند.

اگر نيت واقعي او، ماندن كمتر از ده روز است، نمي تواند در ظاهر قصد ده روز كند و تمام بخواند.

اگر قبل از تمام شدن ده روز، به دلايلي تصميم انسان عوض شد و تصميم به بازگشت گرفت، روزهاي باقيمانده را هم بايد تمام بخواند.

اگر كسي مسافرت كند و به وطن خود برود، هر چند كمتر از ده روز بماند، نمازهايش تمام است. مگر آنكه از وطن خود اعراض كرده و بنايش بر بازنگشتن باشد، كه حكم مسافر دارد.

زادگاه انسان، وطن اصلي اوست، مگر آنكه از آنجا اعراض كند. محل ديگري را هم كه انسان براي اقامت دائمي انتخاب مي كند، وطن غير اصلي او به حساب مي آيد. كسي كه در دو جا زندگي مي كند، هر دو جا وطن او محسوب مي شود. تا انسان، قصد ماندن هميشگي در جايي غير از وطن اصلي نداشته باشد، وطن او حساب نمي شود، مگر آنكه بدون قصد ماندن، آنقدر بماند كه مردم بگويند آنجا وطن اوست.



[ صفحه 229]



كسي كه مسافرت، شغل اوست (مثل رانندگان، خلبانان و...) يا شغلش به گونه اي در ارتباط با سفر است كه همواره در تردد و رفت و آمد است، نمازهايش را بايد تمام بخواند. [1] .

مسافر، در چهار جا مي تواند نمازش را هم شكسته و هم تمام بخواند: 1- مسجد الحرام، 2- مسجد النبي، 3- مسجد كوفه، 4- حرم سيدالشهداء و مسجد متصل به حرم آن حضرت. [2] .

در اين موارد، براي فيض بيشتر بردن از معنويات اين اماكن، مسافر مجاز است نمازش را تمام بخواند.