سايه ي رحمت عام او، بر سر همه گسترده است، حتي رحمتش، بيش و پيش از غضب اوست: «سبقت رحمته غضبه».

براي خلافكاران، راه «توبه» قرار داده است، و متعهد شده توبه را تا دم مرگ هم بپذيرد و توبه كنندگان را دوست مي دارد: «ان الله يحب التوبين» [1] و رحمت و بخشايش را بر خود، الزامي ساخته است: «كتب ربكم علي نفسه الرحمة» [2] و همه را اميدوار ساخته و به رحمت خويش فراخوانده است: «لاتقنطوا من رحمة الله ان الله يغفر الذنوب جميعا» [3] .

از مظاهر رحمت الهي، اين است كه حتي بدي ها را به خوبي تبديل مي كند: «يبدل الله سيئاتهم حسنت» [4] .

حتي تلخيها، بلاها و سختيها هم، به گونه اي رحمت است، تا انسان را از غفلت بيدار كند، به تكاپو وادار سازد. تحمل مشكلات نيز براي اولياء خدا شيرين است. چون در برابر تلخي ها، پاداش مي برند.



[ صفحه 158]