اخلاص مطلوب و ارزشمند، آن است كه در متن جامعه و در ميان مردم و همراه با مسئوليت ها و فعاليت هاي اجتماعي باشد. عده اي به غلط، آن را در انزوا و دوري از مردم مي جويند. خداوند، شير خالص و گوارا را از ميان غذا و



[ صفحه 146]



خون پديد مي آورد. [1] انسان خالص نيز بايد از لابلاي آلودگي ها و ناپاكي هاي محيط، جان خود را سالم نگهدارد و نيت و عمل خود را از آلايش ريا پاك سازد و روسفيد بيرون آيد. اينگونه اخلاص است كه ارزشمند و مهم است.

مخلص، خود را در اختيار پروردگار مي گذارد و دل را خانه ي محبت او مي سازد و انگيزه ي الهي را بر همه ي اعمال و رفتار خويش حاكم مي كند و از اين راه به عزت و سربلندي مي رسد.



[ صفحه 149]