كساني كه عبادتشان، روي انگيزه ي عشق و محبت است و اين كه خدا را شايسته ي پرستش مي بينند. اسوه ي چنين عابدان، اميرمؤمنان است كه در نهج البلاغه مي فرمايد: عده اي خدا را به اميد بهشت مي پرستند، اين عبادت تاجران است. برخي از روي ترس از دوزخ عبادت مي كنند، اين عبادت بردگان است. اما آزادمردان، خدا را به سپاس نعمت هايش عبادت مي كنند. [1] .

و در مناجاتي عرضه مي دارد كه خدايا... تو را شايسته ي عبادت يافتم و پرستيدم: «بل وجدتك اهلا للعبادة فعبدتك»



[ صفحه 135]



در قيامت نيز، انسان ها بر اساس نيت هايشان برانگيخته مي شوند، رسول خدا صلي الله عليه و آله فرموده است: «انما يحشر الناس علي نياتهم» [2] .