از ميان انبوه احاديث اين موضوع، تنها به چند جمله از يكي از سخنان اميرالمؤمنين عليه السلام در نهج البلاغه اشاره مي كنيم: [1] .

«فرض الله الايمان تطهيرا من الشرك و الصلوة تنزيها عن الكبر و الزكوة تسبيبا للرزق...» خداوند، ايمان را براي پاكسازي از شرك، واجب ساخت و نماز را براي پاك ساختن از تكبر، و زكات را به عنوان سبب سازي براي رزق و روزي و...

ايمان به خدا، انسان را از افكار شرك آلود و عشق هاي پوچ و تكيه گاههاي ناتوان نجات مي بخشد.

نماز، كه توجه به سرچشمه ي همه ي بزرگي ها و استمداد از كانون قدرت و عظمت است، كبر را از انسان مي زدايد.

زكات، مهره هاي از كار افتاده ي جامعه را به كار مي اندازد و محرومان و ورشكستگان را به نوا و قدرت مي رساند و مهر و عطوفت نسبت به مردم را در دلها زنده مي سازد و محبت مال و دنيا، از دل زكات دهنده بيرون مي رود. به علاوه، آن مقدار كه با دادن زكات، از دارايي اش كم شده، با فعاليت اقتصادي بيشتر، مي كوشد كه آن را جبران كند. طبيعي است آنكه خرجش زياد باشد، به كار خود مي افزايد. پس زكات، سبب رزق است.

در اين حديث علوي به فلسفه و حكمت بيست حكم و از احكام الهي، مانند روزه، امر به معروف، نهي از منكر، جهاد، تحريم خمر و زنا، اجراي حدود، اطاعت از امام و... اشاره شده است.



[ صفحه 71]