قرآن، ثمره ي نماز را، باز داشتن از فحشاء و منكر مي داند «ان الصلوة تنهي عن الفحشآء و المنكر» [1] .

و اين خاصيت، مغز و محتواي اصلي نماز و نشان قبولي اعمال و عبادات است. هسته ي بي مغز، رشد نمي كند و ثمر نمي دهد. نماز بدون بازداشتن از بدي ها، همان عبادت بي محتواست.

امام صادق عليه السلام در بيان اين نشانه، مي فرمايد: «من احب ان يعلم اقبلت



[ صفحه 61]



صلاته ام لم تقبل، فلينظر هل منعته صلاته عن الفحشاء و المنكر؟ فبقدر ما ضعته قبلت منه» [2] .

هر كس دوست دارد بداند نمازش قبول شده يا نه، ببيند كه آيا نمازش او را از گناه و زشتي بازداشته يا نه؟ پس به هر قدر كه نمازش او را از گناه بازداشته، به همان اندازه نمازش قبول شده است.