حفظ پيوندهاي اجتماعي و اخوت ميان مسلمانان و روابط شايسته و نيكو ميان پيروان اسلام، اهميت بسياري دارد. از اين رو، هر سخن و عملي كه به گسستن پيوندها و به هم زدن روابط خوب منجر شود نارواست، «غيبت»، «سوء ظن»، «بدخواهي»، «قطع رابطه»، «بدخلقي» و... از اوصاف و اعمالي هستند كه موجب قبول نشدن عبادت مي شوند.

رسول خدا صلي الله عليه و آله فرمود: «من اغتاب مسلما او مسلمة لم يقبل الله صلاته و لاصيامه اربعين يوما و ليلة الا ان يغفر له صاحبه» [1] .

كسي كه غيبت زن و مرد مسلماني را بكند، تا چهل روز نماز و روزه اش را خدا نمي پذيرد، مگر آنكه آن شخص، او را ببخشد.

و نيز، آن حضرت فرمود: «يا اباذر! اياك و هجران اخيك، فان العمل لايتقبل مع الهجران» [2] اي ابوذر! از دوري و قطع رابطه با برادر ديني بپرهيز، چرا كه عمل اينگونه اشخاص پذيرفته نيست.

و امام صادق عليه السلام مي فرمايد: «لايقبل الله من مؤمن عملا و هو مضمر علي اخيه سوء» [3] هر مؤمني كه نسبت به برادر ديني اش، نيت بدي داشته باشد، خداوند عمل او را قبول نمي كند.



[ صفحه 59]



و امام صادق عليه السلام مي فرمايد: «ان سوء الخلق يفسد العمل كما يفسد الخل العسل» [4] بداخلاقي با مردم، چنان عمل را فاسد مي كند، كه سركه، عسل را.

نتيجه آنكه بدگويي از ديگران، نيت سوء درباره ي مردم، ترك دوستي، غيبت و امثال آن كه باعث سست شدن پيوندهاي اجتماعي مسلمانان مي شود، از موانع قبول شدن عبادات به حساب آمده است. و نمازگزار و اهل عبادت، بايد روابط ديني مستحكمي با بندگان خدا داشته باشد، تا پرستش هايش شايستگي قبولي را دارا باشند.