راه خداپرستي دشواري هايي هم همراه دارد، چه از سوي طاغوت ها كه مانع توجه مردم به خدايند؛ چه از طرف بي دينان كه دينداران را مسخره مي كنند؛ چه از سوي شيطان و نفس، كه تلاش در جهت بازداشتن انسان از عبادت دارند؛ و چه از طرف هر عاملي كه مانع تراشي كند.

مگر پيامبر اسلام را هنگام نماز، در كعبه، آزار نمي دادند؟

مگر مسلمانان مبارز، به خاطر خداپرستي، زير شكنجه هاي طاغوت جان نمي دادند؟

مگر بلال حبشي ها، در راه خداي يكتا، شلاق نمي خوردند؟

مردان خدا در هيج حال و شرايط، دست از خدا و پرستش او و اجراي دين او برنمي دارند. حضرت زينب عليهاالسلام با آن همه مصيبت ها و شهادت ها كه ديده بود، باز هم در طول سفر كوفه و شام، نماز شب را ترك نكرد، گرچه به خاطر بي طاقتي، نشسته مي خواند.

امام خميني قدس سره در آخرين شب عمر هم، در بيمارستان، دست از نمازهاي مستحب نكشيد.

راه حق، دشواري هايي دارد كه بايد به جان خريد و از هو شدن و دشمني ديدن نهراسيد.

علي عليه السلام مي فرمايد: «لاتستوحشوا في طريق الهدي لقلة اهله» [1] در راه حق، به خاطر كمي افرادش، هراس نداشته باشيد.



[ صفحه 45]



گاهي ممكن است به خاطر خريد چيزي يا صرف غذا يا افتادن جنسي از ماشين، با اصرار اتوبوس را نگهداريم، ولي براي نماز، شهامت فرياد زدن و اتوبوس را نگاه داشتن نداشته باشيم!...