گوهر خلوص، به عبادت ها ارزش و اعتبار مي بخشد و عبادتي كه خالص براي خدا نباشد و ريا، نفاق و شهرت طلبي و عوام فريبي باشد، فاقد ارزش است و نزد خداوند هم پذيرفته نيست.

قرآن مي فرمايد: «و لا يشرك بعبادة ربه أحدا» [1] .

(هر كه به خدا و قيامت ايمان دارد) كسي را در عبادت، شريك خدا نسازد.

امام رضا عليه السلام فرمود: «من شهر نفسه بالعبادة فاتهموه علي دينه» [2] .

هر كس با طرح عبادت خويش در جامعه، خود را مشهور مي كند، نسبت به دين او بدبين باشيد.

چنين كساني از دين، دامي براي فريب مردم مي سازند. عبادت بي اخلاص، همچون جسم بي جان و پيكر بي روح است. و به تعبير قرآن، مردم



[ صفحه 29]



فرمان نيافته اند مگر آنكه با ديني خالص خدا را بپرستند: «و مآ أمروا الا ليعبدوا الله مخلصين له الدين» [3] .