آنگونه كه بيمار، از غذاي لذيذ، لذت نمي برد، عبادت كنندگان بي شوق هم، لذتي از پرستش نمي برند. عبادت بايد همراه محبت و عشق و نشاط و لذت باشد، نه همراه كسالت و بيحالي و افسرده دلي.

نشاط در عبادت، امتيازي است كه انسانهاي شيفته دل از آن برخوردارند. زمينه ي آن را هم بايد با معرفت و توجه بدست آورد. عبادت زوري و تحميلي،



[ صفحه 28]



بي نتيجه است.

امام صادق عليه السلام فرمود:

«لاتكرهوا الي انفسكم العبادة» [1] عبادت را به خودتان تحميل نكنيد.

آنگونه كه براي ديدار يك شخصيت محبوب و بزرگ، نشاط و شوق مي يابيم، براي ديدار با خدا و پرستش در آستان او هم بايد قلبي مشتاق و با نشاط بيابيم. اولياء دين و معصومين عليهم السلام چنان شيفته ي لحظه ي ديدار با خدا بودند و چنان عاشقانه نماز و عبادت داشتند كه شگفت آور است (به نمونه هايي در بحث هاي بعد اشاره مي شود).