عبادت، به معناي اظهار ذلت، عالي ترين نوع تذلل و كرنش در برابر خداوند است. در اهميت آن، همين بس كه آفرينش هستي و بعثت پيامبران (عالم تكوين و تشريع) براي عبادت است. خداوند مي فرمايد:

«و ما خلقت الجن و الانس الا ليعبدون» [1] .

هدف آفرينش هستي و جن و انس، عبادت خداوند است.

كارنامه ي همه ي انبياء و رسالت آنان نيز، دعوت مردم به پرستش خداوند بوده است: «و لقد بعثنا في كل أمة رسولا أن اعبدوا الله و اجتنبوا الطغوت» [2] .

پس هدف از خلقت جهان و بعثت پيامبران، عبادت خدا بوده است.

روشن است كه خداي متعال، نيازي به عبادت ما ندارد، «فان الله غني عنكم» [3] و سود عبادت، به خود پرستندگان برمي گردد، همچنانكه درس



[ صفحه 20]



خواندن شاگردان به نفع خود آنان است و سودي براي معلم ندارد.