در قرآن آمده است كه:«فَلَوْ لا أنَّه كانَ من الُمسبِّحين، لَلَبِثَ في بَطْنِهِ اِلي يَوْمِ يُبعَثُونَ؛ [1] اگر يونس (ع) از تسبيح كنندگان نبود براي هميشه تا روزي كه مردم برانگيخته بشوند همچنان در شكم ماهي مي ماند.»

منظور از تسبيح و ستايش حضرت يونس (ع)، نماز او بود و همين حقيقت با عظمت، علّت نجاتش از شكم ماهي شد. [2] .

خدا در قرآن فرموده است:

«واستَعينوا بالصَبْر و الصَّلاةِ و اِنَّها لَكَبيرةٌ اِلاَّ عَلَي الخاشِعينَ؛ [3] .

و طلب ياري نماييد در حوايج و مهمّات دنيا و آخرت به صبر و به نماز كه اشرف عبادات و اعظم قربات است و به درستي كه اينها دشوارند مگر براي متواضعان و فروتنان.»

پيامبر اسلام (ص) فرمود:«أَيُّها النّاس ما مِنْ عَبْدٍ اِلاَّ و هُوَ يُضْرَبُ عَلَيِه



[ صفحه 114]



بِجَزائِم مَعْقُودَةٍ فَأذا ذَهَبَ ثُلَث اللَّيلِ و بَقِيَ ثُلُثُه، أتاهُ مَلَكٌ، فقالَ لَهُ: قُمْ فَاذْكُرِ اللهَ فَقَدْ دَنَي الصُبْحُ، قال فَأِنْ هُوَ تَحَرَّكَ و ذَكَرَالله، انْحلَّت عَنْهُ عُقْدَةٌ و اِنْ هُوَ قامَ فَتَوَضَّأَ و دَخَلَ في الصَّلاةِ اِنْحَلَّتْ عَنْهُ العُقَدُ كُلُّهُنَّ، فَيُصبِحُ حين يُصْبِحُ قَريَر العَيْنِ؛ [4] .

اي مردم! هيچ بنده اي نيست مگر اينكه ريسماني چند بر او گره خورده است، پس چون دو سّوم از شب گذشت و ثلث ديگرش باقي ماند فرشته اي نزد او مي آيد و به او مي گويد: برخيز ياد خدا كن كه صبح نزديك است، پس اگر بجنبد و ياد خدا كند، يك گره از وي باز شود، و اگر برخيزد، وضو بگيرد و مشغول نماز شود، همه گره ها از وي باز گردد، تا اينكه با چشمي روشن و شادمان وارد صبح شود.»

امام صادق (ع) فرمود:«ما يَمَْنعُ أَحَدَكُمْ اِذا دَخَلَ عَلَيِه غَمٌّ مِنْ غُمُومِ الدُّنيا أَنْ يَتَوَضَّأَ ثُمَّ يَدْخُلَ مَسْجِدَهُ، فَيَرْكَعَ رِكْعَتينِ فَيَدْعُوا اللهَ فيها؟ أما سَمِعْتَ اللهَ يَقُول«و استَعينوا بالصَبْرِ و الصَّلاةِ»؛ [5] .

چه چيز منع مي كند كه يكي از شما را هر گاه غمي از غم هاي دنيا بر او وارد شود، وضو بسازد و داخل مسجد خود شده، دو ركعت نماز به جاي آرد و دعا نمايد تا خدا غم او را دفع كند؟ آيا نشنيدي كه خدا فرمود: استعانت جوييد به صبر و نماز.»

حذيفه گويد:«كانَ رَسُول الله (ص) اِذا حَزَنَهُ أَمْرٌ فَزَعَ اِلي الصَّلاةِ؛ [6] .



[ صفحه 115]



شيوه رسول خدا (ص) چنان بود كه چون مشكلي براي او پيش مي آمد به نماز پناه مي برد و از آن استعانت مي جست.»

حكايت: نوشته اند كه ابن عّباس از گذري مي گذشت كه خبر مرگ فرزندش را به او دادند، در اين وقت از مركب پياده شد و به كناري رفت و دو ركعت نماز به جاي آورد و بازگشت و آن گاه گفت: ما همان كاري را كه خدا به ما دستور داده بود انجام داديم. [7] .



[ صفحه 119]