حميرا نراقي

به قصد قربت به خداوندي كه بزرگي تكبيرة الاحرام، خاصّ وجود بي انتهاي اوست به نماز مي ايستادم و با نام تنها هستي آفرين، دفتر عشق را مي گشودم و حمد و سپاس خداوندي را به جا مي آوردم چرا كه پروردگار جهان، رحمان، رحيم و صاحب روز قيامت است. تنها اوست كه مستحق ستايش و پرستش است و اين افتخار بسيار بزرگ را نصيب وجود بي مقدارم كرده كه پيشنمازِ سجاده ي سراسر نيازم، وجود آزاد مردي باشد كه آزادي شهادت را به اسارت زندگي ذلت بار ترجيح داد و از خداوند هدايتگر مي خواستم تا من و همه مسلمانان را به راه منوّري كه امام حسين عليه السلام و يارانش در آن گام برداشتند راهنمايي كند؛ نه راه گمراهان سنگدل و قسي.



[ صفحه 367]



حميرا نراقي هم اكنون بيست و نه سال دارد. نوشته او يك قطعه ادبي است، اما كم تر از توصيف در آن استفاده كرده است و حرف هاي دلش را صريح و شفاف بيان كرده است.