شيما نوريان

آن گاه كه هور از پياله ي شرق برآيد و در غروب به لخته اي از خون فرو رود، به سرزمين حجاز مي رسم؛ سرزميني سوزان و عطشناك كه آتش از آسمان به زمينش مي تابد و خاك آن را به حرص مي بلعد؛ سرزميني كه شب هاي پرستاره اش پناهگاه امن عاشقان دل سوخته و شاعران دلباخته است.

من مسافر مدينه ام و مقصدم خانه حسين بن علي عليه السلام است و مقصودم همراهي با او. اين سرزمين را كه نخل هايش قد برافراشته و سَرخم كرده اند مدينه مي نامند. غروب محزوني است وقتي كه به مدينه مي رسم و در پيچ و خم كوچه ي بني هاشم مردي را مي بينم كه از غم زمانه با صلابتي كم نظير قدم برمي دارد و در چشمانش غم غريبي موج مي زند. او را تا در خانه اش دنبال مي كنم؛ خانه اي محقر و ساده….

مقاله ادبي شيما نوريان كه در دوازده صفحه تنظيم شده است، حامل پيام «تجلي نماز در نهضت عاشورايي» است. در اين اثر نويسنده به بررسي نماز در نهضت عاشورا مي پردازد و آن را از منظر يك مسافر كه همراه كاروان حسين بن علي عليه السلام است، مي بيند. نويسنده برآن شده است تا مراحل سفر كاروان كربلا را به تصوير بكشد و تا حد امكان از گفتن مسائلي كه روايت آن ها رنگ كهنگي به خود گرفته، پرهيز كرده است و بيشتر به ناگفته هاي لابه لاي تاريخ پرداخته است.



[ صفحه 363]



از نظر نويسنده، آن چه مسلم است اين است كه عاشورا تصويري است كه همه جوانان كم و بيش با آن آشنا هستند، ولي اين بار عاشورا را از نگاه او خواهند ديد.

به عقيده ي وي نماز عاشورا، تجلي روح عاشوراست و به نوعي عاشورا يعني خود نماز.