نجمه مهدي پور

شب، آرام آرام چادر سياهش را برفراز آسمان پهن كرده بود و چراغ هاي نارنجي رنگ خود را در پهناي آسمان گسترانيده بود و من از ميان اين عظمت الهي به پسر بچه خردسالي كه تكه ناني خشكيده در دست داشت مي انديشيدم و باز به گل هاي سپيد باغچه مان مي انديشيدم كه چه زيبا آفريده شده اند و به واژه نماز كه سمبل پاكي و سفيدي روح آدم است.



[ صفحه 348]



نجمه مهدي پور اهل شهرستان گناباد است و بيست و دو سال دارد. او نوشته اش را با عنوان «نماز و شهدا» در دو صفحه به رشته ي تحرير در آورده است و با توصيف و روايات، نوشته ي خود را هر چه زيباتر مي كند. او در نوشته اش مي نويسد كه اگر نماز ما قبول شود همه عبادت هاي ما قبول مي شود و با اشاره به رزمندگان اسلام و عبادات آنان در ميدان نبرد، اهميت نماز را مورد تاكيد قرار مي دهد.