سميه مردي

وقتي كه اندك اندك ابرهاي تيره، سراسر دنيا را فرا مي گيرد، تنها توئي كه مي آيي و با تمام وجود مرا به آغوش مي كشي و در اعماق پليدي ها تنها نمي گذاري. تويي كه نونت حاكي از نوازش و ميمت حاكي از محبت و اَلفت از اُلفت و دوستي سرشار است. نماز، سر چشمه اي است پاك و گوارا كه هر زماني مي توان در وجود آن شناور شد و دل را شست وشو داد و جان بخشيد و قلب را در پيوند با نامش مُهري حك نمود كه هرگز نتوان آن را كم رنگ و بي رنگ ساخته و از بين برد.

سميه مردي متولد 1364 ساكن تهران است. او كه در مقطع دبيرستان تحصيل مي كند متن خود را درباره ي نماز نوشته است. او در اين نوشته نماز را مخاطب قرار مي دهد و با نماز حرف مي زند و هر كدام ازحروف نماز را به چيزي تشبيه مي كند. او نماز را به سر چشمه اي پاك و گوارا، به سروي بلند قامت و گوهري ارزشمند تشبيه مي كند.