سميه فتوحي

اگر در نماز امام حسين عليه السلام بودم، معني و تفسير حقيقي عشق را كه از زمان آدم و حوا تاكنون هزاران بار تعريف، تفسير و تحريف شده و هر رنگي را پذيرفته، از اعماق وجودم احساس مي كردم. اگر در نماز امام حسين عليه السلام بودم در هنگامه ي سجود، چه حقير مي ديدم حجم عرش و فرش را، بُعد زمان و مكان را و حقيرانه مي يافتم حضور حوريان بهشتي پشت صف را در برابر قدم هاي ترك برداشته



[ صفحه 261]



و خونيني كه براي نماز قيام كرده اند و هر ترك از اين گام هاي استوار، يك شعار، يك انگيزه و يك انقلاب دروني را به همراه داشته است، با سخن هايي بسيار. ثانيه هاي نماز را نگراني و اضطراب دشمن مي ديدم و تيرهايي كه بي مهابا به نشانه مي رفتند، بي روح و لرزان به هدف مي نشستند.

سميه فتوحي متولد ساوه و هجده سال دارد. او قطعه ي ادبي اش را در مضمون و موضوع «اگر در نماز امام حسين عليه السلام بودم» به رشته تحرير در آورده است. به اعتقاد او عشق از زمان آغاز آفرينش انسان، بارها تعريف شده است؛ اما عشق تجلي واقعي خود را در نماز آخر سيدالشهدا عليه السلام نشان مي دهد. فتوحي، در اين نوشته با استفاده از نثري زيبا و جان دار درباره ي نگاه و حالات خود در عرصه كربلا و واقعه عاشورا توضيح مي دهد.