محبوبه علي احمدي

آن گاه كه نماز مي خوانم آسمان صاف است و دل، آرام و ناآرام؛ با معبودم نيايش مي كنم. هنگام نماز اشك در چشمم مي لرزد؛ وجودم بي حس مي شود و ناله هايم بلند مي شود كه: خدايا! اي معبود من، اي هستي من، عدالت به پا كن! آن گاه كه نماز مي خوانم و بر آستان قدس ايزدي به پا ايستاده ام، گويي بر شانه هايم كه ديوار نياز است كبوتر عشق، كبوتر زيباي معرفت پا نهاده و بال و پرخويش را مي پراكند و غرور مرا در هم مي شكند. حال، با زبان بي زباني برمي خيزم و مي گويم اي كبوتر آشناي غريبه، من به دنبال توام. همه جا گشته ام تا به دام من افتي و وجودم را معنا بخشي.

محبوبه علي احمدي هفده سال دارد و اهل زاهدان است. او متن ادبي خود را در ده قطعه تدوين كرده است. قطعات او با عناوين: «آن گاه كه نماز مي خوانم»، «نماز شهيدان»، «اگر در نماز امام حسين عليه السلام بودم…»، «سيره عبادي امام علي عليه السلام»، «شهيدان نماز» و «تأثير نماز در روابط فردي و اجتماعي» تنظيم شده است.

نويسنده در اين متون به توصيف و بيان حالات خود در نماز مي پردازد و هم چنين معناي واقعي نماز را بيان مي كند.

نگارنده در اين سطور به تمجيد و توصيف شهدا نيز پرداخته است.



[ صفحه 248]