معصومه عباسي

اگر در نماز امام حسين عليه السلام بودم، به درياها، به رودها و به چشمه ها مي گفتم زمين را طاهر سازند. از آن رخشنده ي پرنور هم



[ صفحه 244]



كمكي مي گرفتم و فرمان مي دادم كه پهنه ي زمين را فرشي سبز رنگ بگسترند.

اگر در نماز امام بودم، آرزو مي كردم تا تيري، هر چند كه لياقت هم ندارم، به قلبم بخورد تا لقب شهيد بگيرم.

معصومه عباسي متولد سال 1361 است. او اهل خليل آباد استان خراسان است و در موضوع «اگر در نماز امام حسين عليه السلام بودم…» در مسابقه شركت كرده است. عناوين نوشته ي وي عبارتند از: «نماز در ميدان هاي جهاد و شهادت»، «اگر در نماز حسين عليه السلام بودم…» و «نماز بالاترين فريادهاست».

اين مطالب در سي و دو صفحه نوشته شده است و اثر با مقدمه اي درباره ي جايگاه نماز آغاز مي شود. نويسنده به توصيف سيري مي پردازد كه از تاريكي به روشنايي منتهي مي شود. از ديدگاه وي، نماز يك سفر است كه انسان را به جهاني تازه رهنمون مي كند. نويسنده، نماز واقعي را گم شدن در معبود و از خود وا رهانيدن تفسير مي كند.