ليلا زارعيان بين آبادي

نماز، رابطه ي بين مخلوق و خالق است؛ تجلي عشق خدا و مظهر ايمان به عشق است. وقتي از نماز سخن به ميان مي آيد ناخودآگاه ذهن ها به ياد حسين و رنج ها و سختي هاي عاشورا مي افتد به ياد عشق حسين به خدا و به ياد قيام حسين به خاطر نماز.

نماز حسين، نمازي است كه وضويش با نور است و سجده هايش از جنس صداقت؛ مؤذنش جبرئيل است و اقتدا كنندگانش فرشتگان؛ تلألؤي از آرامش است كه با درد هفتاد تير به هم نخورد.

ليلا زارعيان بين آبادي، در اين متن ادبي به توصيف نماز پرداخته است. موضوع انتخابي او «اگر در نماز امام حسين عليه السلام بودم…» است و او در اين باره مي گويد: «اگر در نماز امام حسين عليه السلام بودم، آيا باران تير را مي توانستم تحمل كنم؟»