فهيمه رضايي فر

اگر در نمازش بودم، در دشت شقايقِ لطفش قدم مي زدم و در پرتو روشن پيشاني اش گم مي شدم و با برخوردِ نسيمِ نوازش دهنده يِ نگاهش در اوج ملكوت، خود را مي ديدم.

اگر در آسايش وجودش كه نماز اول وقت بود، حاضر بودم در حضور سبز حسين عليه السلام مهربانانه فرياد «الله اكبر» سر مي دادم و در استواري قامت بلند او، نيازمند و ناتوان دست نياز به آسمان دراز مي كردم و آواي روح بخش «ربّنا» را سر مي دادم.

اگر در نماز امام حسين عليه السلام بودم، لحظه لحظه ي ديدار را در دفتري از عظمت ذكرش ثبت مي كردم و ورق ورق، از برگ هاي درختان لطف را در دفترم مي گذاردم و با سلام مهربانش كتابي از جنس رنگين كمان و با قيمت تمام خوبي هاي دنيا و با بوي ياس هاي خوشبو در اولين قفسه ي كتابخانه ام جا مي دادم.

اي كاش در نماز حسين عليه السلام مي بودم… اي كاش!



[ صفحه 178]



فهيمه ي رضايي فر، سه قطعه ي ادبي، با موضوع «اگر در نماز امام حسين عليه السلام بودم…» نوشته است. نوشته هاي او كه چهار صفحه است شامل تصويرات و استعارات شاعرانه مي شود. و نويسنده با تداعي اين حس، بودن در نماز امام، احساسات خود را به زبان استعاره بيان كرده است.