سيده صغرا رزمگير

اگر در نماز امام حسين عليه السلام بودم آن را با شكوه تر از هر هفده ركعتي كه هر روز مي خوانم برپا مي كردم و براي امام سربلندي و پيروزي در مقابل كفار و ستمگران را آرزو مي كردم و بعد از اتمام نماز در مقابلشان مي ايستادم و به چهره ي ايشان خيره مي شدم و از بستن چشمانم و به هم خوردن مژه هايم جلوگيري مي كردم تا چشمانم سوزش بگيرند و ساحل چشمانم را اشك فرا گيرد. آن گاه به ايشان مي گفتم كه اين اشك را چشمانم به تنهايي به شما هديه داده و بعد خودم با چشماني اشكبار و دلي غمبار به ايشان نزديك تر مي شدم و مي گفتم چشمان اشكبارم به خاطر شوق ديدار شما و دل غمبارم به خاطر لب تشنه ي شماست.



[ صفحه 176]



سيده صغرا رزمگير شانزده سال دارد و در شهرستان صومعه سرا زندگي مي كند. او در نوشته اش با عنوان «اگر در نماز امام حسين عليه السلام بودم…» مي نويسد كه اگر چنين مي شد، نمازش را با شكوه تر از هر وقت ديگر ادا مي كرد.