زهرا رحماني

من به آن پاكباز بي جان نمي گويم كه چرا پاكبازي كردي؟ و چرا اين گونه؟ و به آواز قناري هاي مانده در قفس نمي گويم كه بي صدا شويد چون كه در قفسند و به آن عشق پنهان در قلب ها نمي گويم كه نمو نكنيد چون كه من خود عاشقم و از ديار عشق هستم. كه هر صبحگاه به اميد سلام به تو، اي معبودم، از آغوش گرم خواب رخت برمي بندم و با صدايي رسا تو را مي خوانم؛ با تمام هستي و وجودم.



[ صفحه 175]



زهرا رحماني متولد 1362 و ساكن تهران است، او متن خود را با موضوع «اگر در نماز حسين عليه السلام بودم…» به رشته ي تحرير در آورده است. او شاعرانه و توصيفي آغاز مي كند و عناصر مختلفي را كنار هم قرار مي دهد تا به اصل مطلب كه نماز، و نماز امام حسين عليه السلام است، برسد. سپس درباره ي حضور خود در آن نماز سخن مي گويد و در پايان با خداوند حرف مي زند.