فرشته رضادخت

كدامين دست هاي مهربان، گل گريه از چشمان غمگينم مي چيند و در سكوت شب غرور گريه ام را مي شكند. من هستم و سردي صدايم؛ تو هستي و گرمي نگاهت. نگاهي با نگاه خسته ام مهرباني مي كند و نمي دانم چه طور من خاكي ترين را آسماني مي كند.

فرشته رضادخت در مشهد زندگي مي كند و متولد 1365 است و در مقطع دبيرستان ادامه تحصيل مي دهد. قطعه ي ادبي ارسالي او در موضوع «شهيدان نماز» نوشته شده است و عنوان اثر او «در اين ديار خاكي التماس چه زيباست» نام دارد. رضادخت در اين قطعه به مناجات با خدا پرداخته و نماز را امري عاشقانه و خالصانه قلمداد كرده است و از اين وجه به آن مي نگرد. او مي گويد: «بايد از خود جدا شد تا قدم در راه معشوق گذارد».



[ صفحه 172]