سيد محمدعلي رضازاده

طعم نامت منتشر مي شود. چقدر دهانم را دوست دارم وقتي كلمات نوراني نام تو آن را روشن مي كنند. نامت به تمام باغ هاي حيات طراوت مي بخشد. نام تو سرشار از زايشي نامتناهي است كه ذره ذره ي كائنات در آن بارور مي شوند و عشق در شخصيت شفاف نام تو شكل مي گيرد.



[ صفحه 168]



الحمدلله رب العالمين

اي آن كه پرنده ها و سنگرها، درخت ها و دشت ها، دريا و كوه ها و ذرّه ذرّه آفرينش ستايشت مي كنند، روحم ميل تو دارد. ايستاده ام بر درگاه و دهان به ستايش تو متبرك مي كنم.

الرحمن الرحيم

اي كه رحمت و بركتت همه ي حيات را فراگرفته است! اي ستاره پاش آسمان! لحظه هاي تيره ي مرا درياب!

سيدمحمدعلي رضازاده، اهل شهر فريدونكنار، در زمره ي نويسندگان گروه سني بزرگسال است كه با موضوع «تجلي نماز در نهضت عاشورا» در چهارمين دوره ي مسابقه بزرگ تأليف كتاب نماز شركت جسته است.

او خود شاعر است و شعرهاي قابل توجهي هم دارد، از اين رو، دور از انتظار نيست كه داراي زباني محكم و تخيلي قوي باشد.

البته او سطح زبان نوشته را هميشه در همين حد نگه نداشته است. او گاه اجازه داده است تا سر حد مقاله شدن پايين بيايد و اي كاش ولو به قيمت كوتاه تر بودن متن و چشم پوشيدن از برخي بخش هاي آن، چنين اجازه اي را هرگز نمي داد.

نكته ي ديگري كه نبايد ناگفته گذاشت، آن است كه شعرهاي او به اين دليل ساده اند كه بخش جداگانه اي براي آن ها در نظر گرفته شده



[ صفحه 169]



است و در اين قسمت مورد بررسي قرار نگرفته اند. خالي از لطف نيست كه در اين مجال با قدرت شاعري او نيز آشنا شويد:

براي اين كه دل از ياد تو تهي نشود

به هر بهانه به هر سو، نماز مي خوانم

بيا ببين كه به دور از نگاه نامحرم

به كنج خلوت پستو نماز مي خوانم

نماز خوانده ي خود را بهانه مي گيرم

پي بهانه ام از نو نماز مي خوانم

به خواب مي روم و در كشاكش رؤيا

به روي بال و پر تو نماز مي خوانم

ببار اشك! كه نامحرمان نمي دانند

وضو گرفته ام از نو، نماز مي خوانم