محسن دياري

وقتي غرق انديشه ي نماز مي شوم و مشتاقانه بردامن سبز بوسه مي زنم با خود مي گويم: «مرا با اين انديشه پيوندي است از جنس بلور».



[ صفحه 148]



نماز اي كبوتر سپيد و اي پيك مهرباني! مرا به كاشانه ي حضرت دوست ببر و آسمان نيلگون مرا با باران صداقت سيراب كن. اي دفتر سبز! اي كه همچون پرستوي نجات بر قلبم نشسته اي! وجودم را هميشه سبز و نگاهم را هميشه پر از عشق گردان.

قطعات ادبي محسن دياري با عنوان «جوانان نويسنده و نويسندگان جوان» نوشته و ارسال شده است.

عناوين قطعات او از اين قرارند: «انديشه ي سبز»، «باغچه ي دل»، «لحظه ي احساس»، «ترنم باران»، «ياس سپيد»، «زمزمه ي عشق»، «خانه ي دل»، «گل بهاري»، «امواج صفا» و «محرم سبز».

محسن دياري در اين قطعات نماز را با عناصر زيباي طبيعت پيوند داده است؛ عناصري كه هر يك گوشه اي از زشتي ها و پلشتي هاي گناه را پالايش كرده و از ميان مي برد. گاه لحن نويسنده مناجات گونه و ملتمسانه مي شود و گاه ديگران را به تجربه ي نماز عاشقانه دعوت مي كند. نماز از ديدگاه نويسنده احياكننده ي دل مرده است.

در بخش هاي واپسين، نويسنده با نماز سخن مي گويد و در اين واگويه، به توصيف و مدح نماز مي پردازد.