شيوا همراز



بهار با قلم موي سبز بر پيكر سجّاده ام نقاشي شده

و در چهار گوش سجّاده ام دامنش را پهن كرده

ياسهاي سپيد برگِرد مُهرم حلقه زده اند

و با نواي اذان مي رقصند

بارها پيشانيم لبان مهر را بوسه زده است

و دامان بهار را با غزلهاي نمناك خويش تر مي كنم

شبنم هاي شيشه اي شعرم درآغوش برگها رها شده اند

آري بارها پيشانيم لبان مهر را بوسه زده استتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتت