پروانه اميري



آسمان دلگير است

پشت دلهاي پر از غصه مجالي است كه نور

پلك را بگشايد

و من از سايه ي بن بست عبور آمده ام

مي روم در گذر لحظه ي احساس

دعايي بكنم

با نمازي كه خود از عاطفه ي عشق پر است

و در همسايگي چشم خدا مي خندم

باز

دل را به خدا مي بندم



[ صفحه 102]