شكفتني ديگر


مرتضي مشتاقي



صبح فروردين بود

به تماشاي بهاران رفتم

تا رسيدم به لب ساحل رود

زنده رود از شادي

مست در بستر خود مي غلتيد

نغمه دلكش مرغان چمن

بود آميخته با عطر نسيم

وه چه صبحي، چه فرح افزا بود!



[ صفحه 72]



سرو، مغرور و خرام

بيد، آشفته و مست

كاج، دست افشان بود

همه از باد بهاران سر مست

نور زرينه خورشيد پگاه

از پس شاخه سرسبز چنار

بر سر و روي عروسان چمن

ذرّه هايي ز طلا مي پاشيد



من در آن صبح طرب خيز بهار

مات و مبهوت بر اين زيبايي

به تماشا چو گذر مي كردم

ناگهان از پس انبوه درخت

يار ديرينه و همدرسم را

ديدمش جانب من مي آمد

در نگاهش به وضوح

بود بس بارقه عشق و اميد

چهره اش شاد، به لب خنده نور

بود تنديس خوش فروردين



[ صفحه 73]



با خود اين گفتم من

نيست آن دوست كه مي دانستم

به شگفت آمدم از اين تغيير

اگر اينست همان يار قديم

آن كه مي بود ز خود بيگانه

آن كه مي سوخت ز حسرت شب و روز

آن كه هر لحظه هراسان مي بود

هر دم از دلهره فرداها

از سر ترس به خود مي پيچيد



آن كه در دخمه بي ايماني

بود محبوس چو يك زنده به گور

دل او، چون شب يلدا تاريك

آن پريشاني حال

آن همه يأس و هراس

آن همه بدخلقي

زندگي همچون مرگ

عاري از روح نشاط



[ صفحه 74]



حال از چيست دگرگوني او

اين همه لطف و صفا

اين همه عشق و اميد

اين تبسم كه به لب دارد او

اين شكوفايي نور

نيست جز معجزه اي پند آموز



با شگفتي نگهش مي كردم

مات و مبهوت كه اين قصه ز چيست؟

نكند من به خطا مي بينم

يا كه در خواب و خيالي هستم



او چو پي برد به حيراني من

رو به من كرد و به آرامي گفت

شرح اين قصه دراز است اي دوست

گر شكيبا باشي

باز گويم به تو اين مطلب را



[ صفحه 75]



قصه زندگي تلخ مرا

خوب دانم كه تو مي دانستي

فكر و روحم همه بود

عاري از آرامش

نابساماني ها، نابهنجاري ها

جسم و جانم فرسود

دوستانم همگي

اهل نيرنگ و ريا

با جوانمردي و عشق

همگي بيگانه

مذهب و مسلكشان

دوري از ارزش ها

واژه هاي دلشان

همگي آلوده



خواب و رؤيايم بود

همه همچون كابوس

آرزوهاي دلم

همگي نقش بر آب



[ صفحه 76]



زندگي همچو شبي بي پايان

نه اميدي بر روز

نه نويدي از نور

خاطراتم همه دردآگين بود



من در آن وهله كه بدبختي ها

مي فشردند گلويم شب و روز

عاقبت چاره نديدم جز مرگ

آمدم در سحري پرسه زنان

تا رسيدم به لب ساحل رود

خواستم تا تن بي مصرف را

دست امواج سپارم چون كاه

سايه مرگ چو ديدم در آب

شد ميان من و مرگ

يك جدالي بر پا



اندر اين مهلكه بودم كز دور

ناگهان از سر گلدسته نور

نغمه اي روح افزا گشت بلند



[ صفحه 77]



كه بزرگ است خداوند جهان!

كه بزرگ است خداوند جهان!

نيست در كنگره عرش و زمين

به جز الله خدايي ديگر

عطر گلبانگ اذان سحري

كرد يكباره فضا عطرآگين

جذبه دلكش آهنگ اذان

يكسره جان و دلم را لرزاند

كشمكش هاي درون

لحظه اي شد آرام

فكر شيطاني مرگ

از سرم كرد به دور



من آشفته چو يك پروانه

از سيه چال دلم

تا به گلدسته نور

يك نفس بال زدم

چون رسيدم به اقامتگه نور

مسجدي پاك و مصفّا ديدم



[ صفحه 78]



در و گلدسته چراغاني بود

ساحتش ساده و بي آلايش

راهرو، صحن و شبستان روشن

حوض فيروزه لبريز از آب

ديده را غرق طراوت مي كرد

من كه عمري همه از كوري دل

دور بودم ز سراپرده نور

قهر بودم ز لجاجت با عشق

ننهادم قدمي در ره حق

نه نيايش، نه نماز

نه دعايي، نه نياز

دور بود از دل من مهر خدا



من در آن خانه پاك

شرمسار از دل آلوده خويش

چهره ام پر تشويش

در سرم وسوسه رفتن بود

خواستم دور شوم از مسجد

ناگهان از بر حوض



[ صفحه 79]



پيرمردي كه مرا مي نگريست

با سلامي به سوي خود خواندم

بود در چهره او

پرتوي از ايمان

با نگاهي پر مهر

با بياني آرام

گفت از چيست پريشان حالي

مگر از لطف خدا مأيوسي

آن خدايي كه كريم است و رحيم

آن خدايي كه غفور است و ودود

آن خدايي كه همه عالم از اوست

زود بشتاب به صف هاي نماز

هر چه خواهي تو از او خواه، كه او

طالب چون تو پريشان حالي است



سخنش بود لطيف

نگهش مهرآميز

التهابي به درونم افكند

ديده پر آب شد از شوق وصال



[ صفحه 80]



با صفا گشت دل غمگينم



با وضو سوي شبستان رفتم

جمع ديدم همه در پيش نگار

به قيامند و ركوعند و سجود

همه از وجد عبادت سرخوش

همه از نوش نيايش سر مست

تا شدم غرق در آن چشمه نور

در دل تيره و تار شب من

صبح صادق سر زد

زندگي روشن شد

بر سر شاخه پژمرده دل

شد شكوفا گل خوشرنگ اميد

زندگي گلشن شد



راز خوشبختي من

راز خوشبختي هر انسان است

زندگي بي مدد و لطف خدا

سخت و طاقت فرساست



[ صفحه 81]



قرن ما با همه جاذبه ها

قرن افسردگي انسان است

قرن تنهايي اوست

قرن آوارگي ارزشهاست

قرن هذيان گوئيست

عقل انسان، امروز

حبس در جعبه رايانه اوست

زندگي، زندگي ماشين است

مرغك روح بشر

سخت در دام فن و تكنيك است



راز خوشبختي و آرامش من

اين همه نور كه در دل دارم

پرتوي هست ز انوار نماز

بر سر شاخه سر سبز نماز

گل ايمان و صفا

گل آرامش روح

گل خوشرنگ اميد

گل خوش بيني ها



[ صفحه 82]



گل خوشبختي ها

همه يك جا رويد

اين گلستان خوش الوان حيات

نيست جز نفخه اعجاز نماز



آري آري اي دوست

اين چنين است كه گفتم با تو

اين دگرگوني و تجديد حيات

پرتوي هست از آن فجر و اذان سحري

شرح حال من و آن نيمه شب

خوش ختامي است اگر وام ز حافظ گيرم



«دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

وندر آن ظلمت شب

آب حياتم دادند

چه مبارك سحري بود و چه فرخنده شبي

آن شب قدر

كه اين تازه براتم دادند»

صبح فروردين بود

با خداحافظي، آن يار عزيز



[ صفحه 83]



مي گذشت از بر من بس آرام

در نگاهش به وضوح

بود بس بارقه عشق و اميد

چهره اش بس شادان

به لبش، خنده نور

بود تنديس خوش فروردين

من در آن صبح طرب خيز بهار

مات و مبهوت از الطاف خدا

با شگفتي نگهش مي كردم

وه چه صبحي، چه فرح افزا بود



[ صفحه 84]




بازگشت