اذان، آواي دلپذير و روح افزاي انسان براي حضور در بارگاه حضرت حق جل و علا است. اذان، شيرين ترين ترنم فلاح و رستگاري است. در بيان عظمت معنوي آن كافي است به چند روايت اكتفا كنيم. امام صادق (عليه السلام) از پدران بزرگوارش از پيامبراكرم (صلي الله عليه وآله وسلم) نقل مي كند: «آگاه باشيد! هر كس اذان بگويد، در حالي كه نظرش جلب رضايت خداوند باشد، خداوند ثواب چهل هزار شهيد و چهل هزار صديق را به وي عنايت مي كند و به شفاعت او، چهل هزار گنهكار وارد بهشت مي شوند.

آگاه باشيد! مؤذن هنگامي كه شهادت به توحيد مي دهد، نود هزار ملك بر او درود مي فرستند و برايش استغفار مي كنند. در روز قيامت در سايه ي عرش پروردگار خواهد بود تا آن كه خداوند از حساب خلايق فارغ شود. ثواب شهادت او به رسالت پيامبر را چهل هزار فرشته مي نگارد.» [1] .

«هنگامي كه صداي مؤذن را شنيدي، قلب خود را متوجه صدايي كن كه روز قيامت خواهي شنيد و خود را در ظاهر و باطن آماده ي اجابت اين دعوت بنما و بدان كه سرعت گيرندگان به اين آواي دلپذير، در قيامت، آواي لطف را از جانب خداوند مي شنوند. پس اگر قلب خود را مالامال از شادي و سرور ديدي، بدان كه بانگ بشارت را در قيامت خواهي شنيد.» [2] .

خلاصه آن كه، اذان نداي حضور در محضر اُنس حضرت حق است و قيامت نيز روز حضور. اكنون نظاره كن و ببين اگر از اين ندا، لذت مي بري، اين



[ صفحه 96]



بذري است كه در قيامت ميوه ي شيرين به دنبال خواهد داشت و اگر ناراحتي و بدحالي در خود مشاهده مي كني، در قيامت نيز دور از رحمت او خواهي بود؛ زيرا آدمي بر نيات و منويات خود محشور مي شود...» [3] .