استفاده از مواهب و نعمت هاي طبيعي و معنوي، مستلزم آمادگي خاص است؛ همان طور كه نوازش لطيف باران و قطره هاي حيات بخش آن در زمينِ شوره زار جز خار و خسي نمي روياند. فقط مؤمنان هستند كه از نوازش نسيم رحمت پروردگار بهره مند و كامياب مي شوند.

«بسم الله الرّحمن الرّحيم

الم تِلْكَ اياتُ الْكِتابِ الْحَكيمِ هُديً وَ رَحْمَةًلِلْمُحْسِنينَ اَلّذينَ يُقيمُون الصَّلوةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ بِالْاخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ اُولئِكَ عَلي هُديً مِنْ رَبِّهِمْ وَ اُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُون.» [1] .

به نام خداوند بخشنده مهربان



[ صفحه 72]



اين آيات كتاب حكيم (خداوند) است. كتابي كه براي نيكوكاران هدايت و رحمت است. آنان كه نماز را برپاي مي دارند و زكات مي پردازند و به آخرت نيز يقين دارند. خداوند آنان را هدايت كرده است و آنان رستگارانند!

در اين نشانه ها، نمازگزاران همان انسان هاي بهره مند شده از فيض و هدايت پروردگاري هستند.