كه در آن كودك را به نماز دعوت مي كنيم و به نظر ما اين امر از سه سالگي قابل اجرا است. به اين صورت كه:

- در وقت نماز بچه ها را به شكلي مناسب صدا مي كنيم؛ مثلا مي گوييم:

- علي جان! بيا، وقت نماز شده، مي خواهيم نماز بخوانيم.

- فاطمه جان بيا، مي خواهيم نماز بخوانيم، مي خواهيم با خدا حرف بزنيم.

- پسرم بيا، اذان گفتند. اذان يعني: خدا ما را دعوت كرد كه با او حرف بزنيم، نماز بخوانيم.

- در اين رابطه سعي داريم كه اين كار صورت اجبار نداشته باشد (در اين باره بحث خواهيم كرد).

- در هنگام تمرين، معيارها و ضوابط را آرام آرام و در طول چند سال به او مي گوئيم.

او را عملاً با مقدمات و مقارنات نماز آشنا مي سازيم (همان طوري كه بحث آن گذشت).

- سعي داريم برنامه ي كار، بازي، مشق و تفريح او را طوري منظم كنيم كه با برنامه ي نماز برخورد نداشته باشد و البته مسؤولان صدا و سيما هم براي اين ساعت برنامه ي ديگري تهيه كنند كه جهت دهنده ي كودك به سوي نماز باشد.