«راز اين كه اكثر جاني هاي دنيا معتاد به يك سلسله سرگرمي هاي خيلي شديد از قبيل مصرف ترياك و هروئين و مشروبات الكلي و قمار هستند، اين است كه مي خواهند از خودشان فرار كنند. مثل اين كه درونشان پر از مار و پر از عقرب است و دايم او را مي گزند و اين اعتيادها مانند مرفيني است كه به انساني كه از شدت درد مي نالد تزريق مي كنند، تا درد را احساس نكند، اين بدبختي بزرگي است كه انسان نتواند خودش را آنچنان بسازد تا بتواند با خودش خلوت كند.

برعكس بيشتر اهل صلاح و تقوي و اخلاق (نمازگزاران) و آنهايي كه نداي وجدانشان را هميشه مي شنوند، معتاد به اينها نيستند و از هر چه كه آنها را از خودشان منصرف مي كند فرار مي كنند، دلشان



[ صفحه 177]



مي خواهد، خودشان باشند و در خودشان فكر كنند. چون عالم درونشان از عالم بيرونشان سالم تر است.»

اين جملات استاد شهيد مطهري رحمه الله در كتاب فلسفه ي اخلاق [1] است.

اعتياد، بلاي سياه و خانمان سوز بشري در عصر بيگانگي از خود است. دامنه ابتلاء به اعتياد از وابستگي به مشروبات مرگبار الكلي در كشورهاي غربي (الكليسم) گرفته تا اعتياد به مواد افيوني كه بدبختانه هنوز گريبانگير جامعه مسلمانان است گسترده است.

با اين كه فجايع ناشي از اعتياد از جنبه هاي مختلف فرهنگي، اجتماعي، سياسي، اقتصادي و... قابل بررسي است. اما تنها در بعد پزشكي قضيه مي توان به اين نكته اشاره كرد كه هر سال بخش عظيمي از توان پزشكي و روانپزشكي كشورها، مصروف درمان عوارض جسمي و رواني متعدد معتادان و تأثيرات شومي كه خواه ناخواه بر اعضاي خانواده شخص معتاد وارد مي شود، مي گردد.

شخص معتاد از خود مي گريزد و دچار خود فراموشي مي شود و اين درست برعكس آن چه است كه در نماز شب اتفاق مي افتد. شخص اهل تهجد بايد چهل نفر را دعا كند، سر ساعت خاصي از خواب برخيزد، درد و دل ها و مشكلاتش را با خالق و معبودش عاشقانه در ميان بگذارد؛ با او عهد و پيمان ببندد كه در مسير اخلاق و مردانگي گام بردارد و همه ي اين ها با بلاي خانمان سوز اعتياد منافات دارد.



[ صفحه 178]