هنگامي كه نماز را آن چنان كه برايت وصف كردم به جاي آوردي، آن را به خشوع و خضوع و ترس از اين كه مبادا رد شده و موجب محروميت از درگاه الهي شده باشد، تمام كن و بايد شكر الهي را به جاي آوري كه ترا توفيق به انجام اين اطاعت داده است و لازم است چنين پنداري كه اين آخرين نماز توست و اين كه چه بسا ديگر نتواني نمازي بخواني، همان گونه كه حضرت رسول صلي الله عليه و آله فرمودند: «نماز بخوان، مانند كسي كه با نماز وداع مي كند.» [1] .

پس قلبت را در جامه ي شرمساري از كوتاهي در نماز و ترس از آن كه نمازت درهم پيچيده شده و به صورتت زده شود، بپوشان. چون چنين كني، اميدوار باش كه از خاشعين هستي، آنهايي كه نگاهدار نماز خويش هستند و همواره در نمازند.

و نمازت را بر اين وصفها كه گفتم عرضه كن، هر اندازه كه اين صفات را در نماز رعايت كرده باشي، همان مقدار بايد شاد شده و اميدوار گردي، و به مقداري كه اين صفات را از دست داده اي، سزاوار است كه حسرت برده و در معالجه ي قلبت كوشش كني، زيرا كه نماز بي خبران، چراگاه ابليس رانده شده از رحمت الهي است.

از خداوند متعال مي خواهيم كه ما را به رحمتش فراگيرد و با آمرزشش بپوشاند، زيرا كه هيچ وسيله اي جز اعتراف به ناتواني خود از انجام تكاليف بندگي نداريم.



[ صفحه 80]