نماز فريضه الهي است. پس هر كه بر انجام آن سعي وافر كند، به فرمان پروردگار خود سر نهاده و به «عهد» [1] هميشگي با او وفادار مانده است.

آن كه بر وحدانيت خدا رسالت نبي خدا و ولايت وصي او شهادت مي دهد. خود را در زمره ي كساني مي يابد كه همگام با انبياء و اولياء با خدا پيمان بسته و در عوض كسب رضايت خدا و بهشت موعودش، سربندگي و اطاعت بي چون و چراي او سپرده اند.

ركن اول نماز، نيت است يعني قصد دل. و آن به سه چيز درست مي شود. با دست، اشارت، با زبان، عبادت و در دل نيت. يعني خدا را قصد كردم و دنيا را پس نهادم. پس اگر انديشه ي دنيا آدمي را وانگذارد و با



[ صفحه 42]



دل با نماز نپردازد در همان ركن اول دروغ گفته و پيمان خويش را استوار نبسته است. براي مسلمانان مؤمن، چه لذتي بالاتر از اطاعت امر فرمانرواي عالميان و اجراي دستورات او، چه، مسلماني جز تسليم در برابر دستور خدا و تكليف او، نيست.

پس سزاوار است آدمي بر عهد و پيمان خود همواره پايدار بماند - كه اگر چنين نباشد از اصحاب آتش خواهد بود - و به فرمان علي عليه السلام گوش فرادهد كه فرمود:

تعاهدوا [2] امر الصلاة و حافظوا عليها، واستكثروا منها، و تقربوا بها، فانها كانت علي المؤمنين كتابا موقوتا [3] .



[ صفحه 43]



كار - گزاردن - نماز را بر عهده بگيريد، و بر پيمان خود با خدا استوار باشيد، و نگاه داشت (حفظ) آن را بپذيريد و آن را بسيار به جاي آريد و با نماز خود، را - به خدا - نزديك داريد. كه نماز واجب است بر مؤمنان - و بايد گزارده شود - به وقت آن.

الا تسمعون الي جواب اهل النار حين شئلوا: فاسلككم في سعر. قالوا لم نك من المصلين [4] .

آيا گوش فرانمي دهيد به پاسخ دوزخيان كه چون از آنان پرسيدند: «چه چيزي شما را در آتش سوزان درآورد؟ گفتند: نبوديم از نمازگزاران!»



[ صفحه 44]