آدمي با نيايش هويت مي يابد. خود را، هستي را، و خدا را درك مي كند. و به ويژگي هاي دروني اش، به چيستي اش، به طبايع گونه گونش، به نيازهايش، و بي نيازي معبودش پي مي برد. حقيقت خود را درمي يابد و مي فهمد كيست، از كجاست، از كيست، به سوي كجاست و هدفش در زندگي كدام است [1] .



نماز براي مسلمان همچون شناسنامه اي است كه ريشه ي تمامي تعلقاتش، وابستگي هايش، شرف و حيثيت و اصالتش، و تمامي آنچه به او و مسلماني اش معنا مي بخشد، در آن ثبت و ضبط گرديده و چونان پرچمي است در دست سپاه جان آدمي كه با كمك



[ صفحه 23]



آن، همواره دشمن وجودش را، در برابر ديده، و مي داند با كه، و براي چه مي جنگد و روي به كدامين سو مي نهند.

حرف اول و آخر مسلماني، تسليم و بندگي مطلق است. مشخصه اصلي هر مسلمان مؤمن، پرستش خداي بي شريك و نام عمومي تمامي مؤمنان حقيقي به رسالت نبي مكرم اسلام، «عبدالله»، يعني بنده ي خدا است. و اين نام، مدال افتخاري است بر سينه خداجويان واقعي كه نصيب هر كسي نمي گردد.

... و نماز، سرود ملي مسلماني و شعار هميشگي مؤمنان است كه فراتر از هر مليت و نژاد و قوميتي براي مسلمان هويت ساز و آبروبخش است و مسلماني به آن و با آن معنا مي يابد.

نماز، ملت است، دين است، شريعت است و عمل به آن، عين دين داري و شريعت مداري است.

نماز، عبادتي است كه خداوند براي بندگانش، با زبان رسولانش تشريع نموده تا آدمي را به خدا برساند و خداگونه كند [2] مرد خداگونه تاريخ، علي عليه السلام



[ صفحه 24]



مي فرمايد:

و اقام الصلوة فانها الملة... [3] .

و برپا داشتن نماز، كه آن، دين و آيين است.



[ صفحه 25]