براي برخي از افراد، مشاهده ي طبيعت، بسيار مفيد است؛ عظمت كوه، صفاي دشت و زيبايي يك گل، مي تواند انسان را با خدا مأنوس كند. در احوالات مرحوم علامه طباطبايي رحمه الله آمده است كه ايشان گاه در برابر يك گل مي ايستاد و پس از لحظاتي آرام آرام مي گريست. [1] .



كي رفته اي ز دل كه تمنا كنم تو را

كي بوده اي نهفته كه پيدا كنم تو را



غيبت نكرده اي كه شوم طالب حضور

پنهان نگشته اي كه هويدا كنم تو را



با صد هزار جلوه برون آمدي كه من

با صد هزار ديده تماشا كنم تو را [2] .