همان طور كه فقها فرموده اند، هر چه محيط اطراف ساده تر و بي آلايش و آرايش باشد، براي نماز و تمركز بهتر است. يكي از بزرگان مي فرمايد: براي كسي كه چشمش يا گوشش با اندك چيزي كه مي بيند و مي شنود، از نماز منحرف مي شود، علاج آن است كه چشم هاي خود را ببندد يا در مكان تاريك نماز بخواند يا در مقابل خود چيزي نگذارد كه نظرش را جلب كند يا نزديك ديواري بايستد كه چشم انداز نداشته باشد و از نماز خواندن در خيابان ها و مكان هاي نقاشي شده و فرش هاي زيبا بپرهيزد. [1] بنابراين بستن چشم و انتخاب مكان ساده و تاريك براي اين عمل عبادي، بهترين درمان است. فقها نيز درباره ي كنترل چشم در نماز، چشم دوختن به محل سجده را مستحب دانسته اند و اگر كسي در اين حال نيز قادر به كنترل چشم نباشد،



[ صفحه 42]



مي تواند به حالت نيمه باز گذارده و يا آن را ببندد. هر چند بستن چشم مكروه است، اما اگر براي تمركز در نماز باشد، مانعي ندارد.



[ صفحه 43]