مؤذن خداوند در آخرت


علامه مجلسي (در بحار الانوار در ج 39 ص 227) نقل مي كند از ابن عباس كه گفت: در قرآن آيه اي است كه مردم آن را نمي شناسند اين آيه «فاذن مؤذن بينهم» [1] مؤذني بين آنها فرياد مي زند «اَنْ لعنة الله علي الظالمين» اي يقول الا لعنة الله علي الذين كذبوا بولايتي و استخفوا بحقي.

مي گويد «كه لعنت خدا برظالمين» يعني آگاه باشيد! لعنت خدا بر كساني كه ولايت مرا تكذيب كردند و حق مرا سبك شمردند. امام باقر (عليه السلام) فرمود: منظور از مؤذّن، اميرالمؤمنين (عليه السلام) است. در خطبه افتخار مي فرمايد: «و انا اذان اللَّه في الدنيا و مؤذنه في الاخرة» و من اذان خدا در دنيا و مؤذنش در آخرتم. منظورش اين آيه سوّم سوره برائت است كه؛ «اذان من اللَّه و رسوله». [2] و همچنين آيه «فاَذّن مؤذن»؛ زيرا اميرالمؤمنين (عليه السلام) در دنيا منادي پيامبر (صلي الله عليه وآله وسلم) براي دشمنانش بود (در تبليغ آيات سوره برائت) و نيز منادي و مؤذن خدا در آخرت براي دشمنانش نيز گرديد.



[ صفحه 71]




پاورقي

[1] سوره ي اعراف آيه 44.

[2] سوره ي توبه آيه 3.


بازگشت