1- اگر نمازگزار با حال گذشته وارد نماز شود، همانند كساني كه به خدا توجه دارند وارد نماز شده است، و اگر اين حالت تا پايان نماز استمرار داشته باشد، به آمال و آرزوي خويش نايل و كامياب خواهد شد.

2- اگر نمازگزار در حالي كه مولاي او وي را مشاهده مي كند، بلغزد و از او روي برگرداند، حالش بسان حال لغزش كنندگان خواهد بود كه هنگام گام برداشتن در مسير، گاهي افتاده و گاهي مي ايستند، و چه بسا همين لغزش، دنيا و آخرت وي را تباه نموده و به واسطه ي آن، اقبال و توجهش به پروردگار - جل جلاله - و خشنودي او از دستش برود.

3- اگر نمازگزار در حال گفتن: «وجهت وجهي للذي فطر السموات و الأرض» از هيبت قرار گرفتن در محضر حضرت حق و رعايت حرمت او كه واجب است، غفلت داشته باشد و يا خود را به غفلت بزند، در اين گفتارش كه مي گويد: «با تمام وجود به خداوندي كه آسمانها و زمين را پديد آورده، توجه نموده و روي آورده ام.»



[ صفحه 196]



دروغگو بوده، و نمازش را با خيانت و دروغ و بهتان آغاز نموده است. و حال كسي كه آغاز نمازش تصريح به دروغ و باطل و دشمني باشد، چگونه خواهد بود؟ آيا مستحق ذلت و خواري نخواهد بود؟!

4- اگر نمازگزار شروع نماز و هنگام وارد شدن در آن صفت شخص تنبل و كسي را داشته باشد كه نماز را بر خود سنگين مي داند، لازم است حال كساني را كه با حالت كسالت و تنبلي به نماز مي ايستند در صريح قرآن بنگرد، [1] و با خود بينديشد كه اگر پيش از حضور در اين نماز، دوست يا ياور پادشاهي كه محبوب اوست بر او وارد مي شدند، چگونه براي احترام آنان بپا مي خاست و بدون احساس تنبلي و سنگيني به آنان توجه مي نمود، و لازم است بداند كه خداوند - جل جلاله - محققاً در نزد او از بندگانش پست تر است. و چه خطر هولناكي!